Czasami ciężko ocenić, które barwy bardziej mi odpowiadają. Poniżej kilka zdjęć z ostatniej wycieczki w wersji czarno-białej. Zapraszam
Sometimes it is difficult to choose which tones I like more. Below some pictures from last trip in black and white. Enjoy
Dopiero po wejściu na dach ukazuje się nam rozmiar tego miasta. Z dołu widać tylko niektóre najbliższe budynki. A z góry – całą Prypeć – miasto przeznaczone dla pięćdziesięciu tysięcy mieszkańców. Ciekawy i klimatyczny to widoczek, szczególnie z tym wszechobecnym lasem. Piękny krajobraz.
A w tle? Znowuż ten przeklęty reaktor. W noc wybuchu, podobnie jak na Moście Śmierci (The Zone), mieszkańcy powychodzili na dachy oglądać niespotykaną, kolorową łunę nad elektrownią. Oni również pochłonęli spore dawki gamma tej nocy.
To już ostatni z reportaży o Czarnobylu. Dziękuję wspaniałej publiczności za wytrwałość i wytrwałym towarzyszom podróży za wspaniałość 🙂
Only after entering the roof you can see the size of the place. From the bottom you can only occasionally notice the closest building but from the top – whole Pripyat. A city made for fifty thousand inhabitants. It looks very interesting and atmospheric, especially with the omnipresent forest. Beautiful view.
And in the background? This bloody reactor again. Upon the explosion, as on the Bridge of Death (The zone), inhabitants went to the roofs to watch this amazing, colourful halo above the power plant. They also absorbed quite a dose of gamma ray that night.
This is the last report about Chernobyl. Thanks to terrific audience for resistance and to resistant travel comrades for terrificness 🙂
Zdrowaśki, Długi
Klasy podobne do naszych. W sumie to ma sens, moją podstawówkę otworzyli jakieś kilka lat później. Jedyna różnica, to że ta szkoła zatrzymała się w czasie. A może to i dla niej dobrze, uniknęła trzydziestu tysięcy reform oświaty… I jeszcze jedna rzecz – u nas nie było basenu, i to jeszcze ze skoczniami!
Classrooms similar to what I was used to. It makes sens, my school was opened only few years after this one. The difference is that here the time stopped. Maybe it came out better for this school in the end. At least it did not have to go through thirty thousand education reforms… And one more thing – we did not have a swimming pool, with the jumping platforms!
Szkoda tych wszystkich miśków i zabawek… Pewnie nie jedno dziecko poszło w ryk jak się okazało, że nie mogło ich uratować.
Pity for all the toys and teddy bears… Probably quite a few kids went crying when it had appeared they could not save them.
Po naszemu Prypeć. Przypuszczalnie największe, a napewno najbardziej znane opuszczone miasto na świecie, chociaż tego tak na dobrą sprawę nie widać. Wszędzie las – tylko najbliższy budynek od czasu do czasu się pokaże między drzewami. Szerokie ulice zmieniły się z czasem w ciasne dróżki. Przewodnik powiedział, że kiedyś autobusami jeździli na wycieczki. Teraz, tylko busiki. Matka natura odbiera co jej, żadnymi wypadkami i skażeniami się nie przejmuje.
W Prypeci było wszystko – szkoły, szpital, więzienie, centrum kultury, basen, wesołe miasteczko, elektrownia atomowa, co by tylko sobie człowiek zażyczył. Zbudowane jako pokazowe miasto i w sumie wciąż takim jest, tylko z innych przyczyn niż początkowo zakładano.
A w budynkach? Klimat jest, co tu wiele gadać. Szkoda tylko, że wszystko tak zniszczone. Po rozpadzie ZSRR nikt tego nie pilnował to złomiarze i wandale wzięli się do roboty. Chociaż z drugiej strony, gdzie indziej znajdziecie pianino w szybie windy?
Ze względu na ilość zdjęć zrobię kilka postów, wkrótce się ukażą.
In English – Pripyat. Probably the biggest and definitely the most famous ghost town in the world. Although you cannot really see it when you are there – forest all around you. Only now and again some building shows between the trees. Wide roads changed into narrow, single lanes. The guide said they used to go there by coach, now only small vans fit. Mother nature takes back what’s hers and does not care about accidents, radiation or what have you.
In Pripyat there is everything – schools, hospital, prison, cultural centre, swimming pool, amusement park, nuclear power station, whatever one might wish. It was a showcase and well, it still is, just for different reasons then those originally assumed.
And inside the buildings? Well, what to say, very eerie. It is a pity though things got so destroyed. After USSR fell apart no one was minding the place, so scrap collectors and vandals made themselves busy. On the other hand, where else can you find a piano inside a lift shaft?
I took a lot of pictures, so there will be more posts, coming soon.
Strefa zamknięta wokół elektrowni Czarnobyl ma promień około 30km. Najbardziej znanymi miejscami są Prypeć no i sama elektrownia. Rzecz jasna znajduje się tam wiele innych ciekawych miejscówek, z radarem Duga na czele. Jest to obszar opuszczony, tak, ale nie do końca. W miasteczku Czarnobyl (15km od elektrowni) mieszka na stałe około stu osób, ale tymczasowo nawet do trzech tysięcy. Głównie robotnicy pracujący przy oczyszczaniu strefy.
Klimat jest tam bardzo specyficzny. Niby wszystko ok (tylko trochę pusto). Drzewa rosną, ptaki latają, ryby w jeziorze obok elektrowni mają się wyjątkowo dobrze (nikt ich nie łowi, nie wiedzieć czemu…). Ale co jakiś czas stoi przypomnienie gdzie jesteśmy w postaci znaku ostrzegającego przed promieniowaniem. W tym momencie człowiek zdaje sobie sprawę, że wcale tu tak ok nie jest i cieszy się, że przewodnik przyniósł ze sobą licznik Geigera… Aczkolwiek mi taki klimat jak najbardziej odpowiada 🙂
The zone around Chernobyl power plant has around 30km radius. The most famous places are Pripyat and the power plant itself. Nevertheless there are many more interesting places there, with the Duga radar being a prime example. The area is abandoned, but not completely. In the town of Chernobyl (about 15km form the plant) around a hundred people live permanently, but there are up two three thousand temporary inhabitants. Mainly labourers working towards cleaning the whole place up.
The atmosphere, as one might assume, is very specific. Things seem fine (just bit empty). Trees grow, birds fly, fish are particularly well in the lake close to the power plant (for some reason, nobody fishes them…). But every now and again you can see a clear reminder of where you are, the radiation sign. Whenever that happens one realises that it is not as ok as it seems and is happy that the guide brought the Geiger meter… Nevertheless I do enjoy this atmosphere 🙂
Zdrowaśki
dlugas photography 