Czasami ciężko ocenić, które barwy bardziej mi odpowiadają. Poniżej kilka zdjęć z ostatniej wycieczki w wersji czarno-białej. Zapraszam
Sometimes it is difficult to choose which tones I like more. Below some pictures from last trip in black and white. Enjoy
Dopiero po wejściu na dach ukazuje się nam rozmiar tego miasta. Z dołu widać tylko niektóre najbliższe budynki. A z góry – całą Prypeć – miasto przeznaczone dla pięćdziesięciu tysięcy mieszkańców. Ciekawy i klimatyczny to widoczek, szczególnie z tym wszechobecnym lasem. Piękny krajobraz.
A w tle? Znowuż ten przeklęty reaktor. W noc wybuchu, podobnie jak na Moście Śmierci (The Zone), mieszkańcy powychodzili na dachy oglądać niespotykaną, kolorową łunę nad elektrownią. Oni również pochłonęli spore dawki gamma tej nocy.
To już ostatni z reportaży o Czarnobylu. Dziękuję wspaniałej publiczności za wytrwałość i wytrwałym towarzyszom podróży za wspaniałość 🙂
Only after entering the roof you can see the size of the place. From the bottom you can only occasionally notice the closest building but from the top – whole Pripyat. A city made for fifty thousand inhabitants. It looks very interesting and atmospheric, especially with the omnipresent forest. Beautiful view.
And in the background? This bloody reactor again. Upon the explosion, as on the Bridge of Death (The zone), inhabitants went to the roofs to watch this amazing, colourful halo above the power plant. They also absorbed quite a dose of gamma ray that night.
This is the last report about Chernobyl. Thanks to terrific audience for resistance and to resistant travel comrades for terrificness 🙂
Zdrowaśki, Długi
Też takie jak u nas. Nawet meblościanki są praktycznie takie same. Niestety prawie wszystko jest zniszczone, z przyczyn opisanych w jednym z wcześniejszych postów. Żadna kuchenka się nie ostała, wszystkie zostały rozebrane jak ta na zdjęciu albo bardziej. Na szczęście dach się ostał 😉
Ponoć w niektórych mieszkaniach można (lub można było) znaleźć szkielety domowych zwierzątek. Pamiętajcie, że ewakuowanym mieszkańcom na początku mówiono, że po trzech dniach będą mogli wrócić…
Very similar to polish flats. It was built more or less the same way across the communist bloc – everybody was supposed to be equal, right? Even the furniture looks familiar to me. Unfortunately everything is destroyed, to reasons I explained earlier. No cooker was left unscathed, they all look at least as naked as the one on the picture. Fortunately, the roof is still there 😉
Apparently in some flats you can (or could) find pets’ skeletons. Remember that the evacuees had been told they would have been able to return after three days…
Klasy podobne do naszych. W sumie to ma sens, moją podstawówkę otworzyli jakieś kilka lat później. Jedyna różnica, to że ta szkoła zatrzymała się w czasie. A może to i dla niej dobrze, uniknęła trzydziestu tysięcy reform oświaty… I jeszcze jedna rzecz – u nas nie było basenu, i to jeszcze ze skoczniami!
Classrooms similar to what I was used to. It makes sens, my school was opened only few years after this one. The difference is that here the time stopped. Maybe it came out better for this school in the end. At least it did not have to go through thirty thousand education reforms… And one more thing – we did not have a swimming pool, with the jumping platforms!
Szkoda tych wszystkich miśków i zabawek… Pewnie nie jedno dziecko poszło w ryk jak się okazało, że nie mogło ich uratować.
Pity for all the toys and teddy bears… Probably quite a few kids went crying when it had appeared they could not save them.
Dla mnie każdy z tych budynków to dzień fotografowania. Czasu było mało, więc całego szpitala nie zwiedziliśmy. Nie zeszliśmy na przykład do piwnicy, gdzie jak przypuszczam znajdowała się kostnica. A dlaczego? Eh, znowu to cholerne promieniowanie…
For me each of these buildings is basically a day of photography. Time was limited though, hence we did not see the whole hospital. For example we did not descend to the basement, where I assumed the morgue would be. And why? That bloody radiation thing again…
Ten diabelski młyn stał się symbolem prypeckiej tragedii. Tymbardziej, że nigdy nie został on komercyjnie (tudzież propagandowo) użyty. Dopiero co go ukończyli, parę dni przed katastrofą przeszedł testy. Funkel nówka, nieśmigany! Ciekawe, kiedy uroczyste otwarcie…
This Ferris wheel became a symbol of Pripyat’s tragedy. Especially since it was never commercially (better still, propagandistically) used. It had been just finished, a few days before the disaster it had passed the tests. Spanking new! I wonder when the grand opening will take place…
Po naszemu Prypeć. Przypuszczalnie największe, a napewno najbardziej znane opuszczone miasto na świecie, chociaż tego tak na dobrą sprawę nie widać. Wszędzie las – tylko najbliższy budynek od czasu do czasu się pokaże między drzewami. Szerokie ulice zmieniły się z czasem w ciasne dróżki. Przewodnik powiedział, że kiedyś autobusami jeździli na wycieczki. Teraz, tylko busiki. Matka natura odbiera co jej, żadnymi wypadkami i skażeniami się nie przejmuje.
W Prypeci było wszystko – szkoły, szpital, więzienie, centrum kultury, basen, wesołe miasteczko, elektrownia atomowa, co by tylko sobie człowiek zażyczył. Zbudowane jako pokazowe miasto i w sumie wciąż takim jest, tylko z innych przyczyn niż początkowo zakładano.
A w budynkach? Klimat jest, co tu wiele gadać. Szkoda tylko, że wszystko tak zniszczone. Po rozpadzie ZSRR nikt tego nie pilnował to złomiarze i wandale wzięli się do roboty. Chociaż z drugiej strony, gdzie indziej znajdziecie pianino w szybie windy?
Ze względu na ilość zdjęć zrobię kilka postów, wkrótce się ukażą.
In English – Pripyat. Probably the biggest and definitely the most famous ghost town in the world. Although you cannot really see it when you are there – forest all around you. Only now and again some building shows between the trees. Wide roads changed into narrow, single lanes. The guide said they used to go there by coach, now only small vans fit. Mother nature takes back what’s hers and does not care about accidents, radiation or what have you.
In Pripyat there is everything – schools, hospital, prison, cultural centre, swimming pool, amusement park, nuclear power station, whatever one might wish. It was a showcase and well, it still is, just for different reasons then those originally assumed.
And inside the buildings? Well, what to say, very eerie. It is a pity though things got so destroyed. After USSR fell apart no one was minding the place, so scrap collectors and vandals made themselves busy. On the other hand, where else can you find a piano inside a lift shaft?
I took a lot of pictures, so there will be more posts, coming soon.
Strefa zamknięta wokół elektrowni Czarnobyl ma promień około 30km. Najbardziej znanymi miejscami są Prypeć no i sama elektrownia. Rzecz jasna znajduje się tam wiele innych ciekawych miejscówek, z radarem Duga na czele. Jest to obszar opuszczony, tak, ale nie do końca. W miasteczku Czarnobyl (15km od elektrowni) mieszka na stałe około stu osób, ale tymczasowo nawet do trzech tysięcy. Głównie robotnicy pracujący przy oczyszczaniu strefy.
Klimat jest tam bardzo specyficzny. Niby wszystko ok (tylko trochę pusto). Drzewa rosną, ptaki latają, ryby w jeziorze obok elektrowni mają się wyjątkowo dobrze (nikt ich nie łowi, nie wiedzieć czemu…). Ale co jakiś czas stoi przypomnienie gdzie jesteśmy w postaci znaku ostrzegającego przed promieniowaniem. W tym momencie człowiek zdaje sobie sprawę, że wcale tu tak ok nie jest i cieszy się, że przewodnik przyniósł ze sobą licznik Geigera… Aczkolwiek mi taki klimat jak najbardziej odpowiada 🙂
The zone around Chernobyl power plant has around 30km radius. The most famous places are Pripyat and the power plant itself. Nevertheless there are many more interesting places there, with the Duga radar being a prime example. The area is abandoned, but not completely. In the town of Chernobyl (about 15km form the plant) around a hundred people live permanently, but there are up two three thousand temporary inhabitants. Mainly labourers working towards cleaning the whole place up.
The atmosphere, as one might assume, is very specific. Things seem fine (just bit empty). Trees grow, birds fly, fish are particularly well in the lake close to the power plant (for some reason, nobody fishes them…). But every now and again you can see a clear reminder of where you are, the radiation sign. Whenever that happens one realises that it is not as ok as it seems and is happy that the guide brought the Geiger meter… Nevertheless I do enjoy this atmosphere 🙂
Zdrowaśki
Tak, w liczbie mnogiej. Trafiliśmy na moment kiedy obydwa stoją obok siebie. Za kilka miesięcy nowy, prawie ukończony, zostanie nasunięty na stary, zakrywając raczej nieprzyjemny symbol współczesnej historii. Ale tylko symbol – konsekwencje tej katastrofy będą odczuwalne jeszcze długie lata. Rząd Ukrainy planuje oczyścić i otworzyć strefę zamkniętą w roku 2065. Ponoć jest to plan bardzo ambitny…
Nowy sarkofag jest ogromny, zapewne technicznie bardziej zaawansowany i krótko mówiąc lepszy. Ale ten stary… To jest niesamowite, że oni postawili tę konstrukcję w pół roku, szczególnie w takich warunkach. Ponadto projekt był rysowany praktycznie rzecz biorąc na biężąco. Przy projektowaniu elektrowni atomowych nie zakładano ich wybuchów i nie projektowano gigantycznych osłon na takie okoliczności – ciekawe, czy robi się to teraz. Przyjrzyjcie się temu staremu sarkofagowi. Wyobraźcie sobie, że robotnicy stawiali go kawałek po kawałku ze świadomością, że jakieś ustrojstwo zza ściany powolutku ich wyniszcza – chociaż nikt za bardzo nie kwapił się im powiedzieć, co to tak właściwie jest…
Yes, plural. There are two of them at the moment. The new one, nearly finished, will cover the old one, hiding a rather unpleasant symbol of recent history. Just a symbol though, the consequences of this catastrophe will still be felt for years to come. Ukrainian government has plans to clean up and open the closed zone in 2065. Apparently this plan is very ambitious.
The new sarcophagus is huge, surely more advanced and better for the role than the old one. But the old one… What a piece of engineering. It is incredible they built it in six months, given the conditions they were in. And, on top of that, the design was practically improvised. While designing nuclear power plants they did not assume they will blow, hence they did not draw huge covers for them in case of such event. Hmm, I wonder if they do it now. Have a close look at the old sarcophagus. Imagine the workers building it piece by piece with the awareness that something ominous is killing them slowly from behind the wall – just no one bothered to tell them what it was exactly…
dlugas photography 